دانستنیهای عجیب

چگونه یک کائنات بسازیم

شما هر قدر هم که به خودتان زحمت دهید هیچگاه نخواهید دانست که یک پروتون به راستی چقدر ریز و کم حجم است فقط

بدانید کوچک تر از آن است که بتوان در تصور آورد پروتون ریزترین جزء تشکیل دهنده اتم است که البته خود اتم نیز چیزی بس

ریز و خیال انگیز است.

پروتون ها به قدری ریزند که یک لکه ی بسیار کوچک مرکب مانند نقطه ی بالای حرف انگلیسی i می تواند چیزی در حدود

500،000،000،000 پانصد میلیارد از آن ها را در خود جای دهد که این از مجموع ثانیه های تشکیل دهنده ی پانصد هزار سال

اندکی بیشتر است.

چگونه یک کائنات بسازیم

چنین به نظر می رسد که کم کم در مورد رقم 13/7 میلیارد سال به توافق نزدیک میشوند اما اندازه گیری و تعیین زمان دقیق چنین

چیزهایی همچنان که در صفحات بعد خواهیم دید فوق العاده دشوار است آنچه حقیقتا در این مورد می توان گفت آن است که در

نقطه ای نامعین در گذشته ای بس دور به علل نامعلوم لحظه ای به وجود آمد که در علم با عبارت t=0 توصیف می شود.

البته خیلی چیزها هست که ما چیزی درباره شان نمی دانیم و بخش بزرگی از آنچه را که تصور می کنیم چیزی درباره اش میدانیم

عملا نشناخته ایم یاتصور کرده ایم که ازمدت ها قبل شناخته ایم حتی نظریه انفجار بزرگ نیز نظریه ای بسیار جدیداست این نظریه

از حدود دهه ی 1920 به بعد که نخستین بار به طور آزمایشی از سوی ژرژ ادوار لومتر کشیش فیزیکدان و منجم بلژیکی مطرح شد

مورد توجه و بررسی بوده است.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

در این لحظه دمای کائنات بسیار زیاد می شود و به ده میلیارد درجه می رسد و برای آغاز واکنش های هسته ای ایجاد کننده ی

عناصر سبک تر عمدتا هیدروژن و هلیوم و اندکی در حدود یک اتم در هر صد میلیون لیتیوم کفایت می کند در سه دقیقه 98 درصد

کل ماده ای که در کائنات وجود دارد یا وجود خواهد داشت تولید می شود کائنات به وجود می آید.

این کائنات جایی است سرشار از شگفتی و امکانات کننده و در عین حال زیبا و تمامی این تغییرات در زمانی معادل زمان لازم

برای آماده کردن یک ساندویچ رخ می دهند اینکه لحظه ی مزبور کی رخ داد تا حدودی جای بحث دارد کیهان شناسان از مدت ها

پیش درباره ی این نکته با یکدیگر بحث و مجادله داشته اند که دریابند لحظه ی آفرینش 10 میلیارد سال پیش بوده است یا بیست

میلیارد سال پیش یا نقطه ای در حد فاصل این دو.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

زمان وجود دارداما برای زمان گذشته ای وجود نداردکه زمان از دل آن سربرآوردو به این ترتیب است که کائنات ما از هیچ آغاز میشود

تکینگی با یک ضربت یا تپ مستقل خیره کننده ودر لحظه ای پر شکوه وبس زودگذرو آنی و فراگیرکه اندربیان نگنجد ابعادی آسمانی

و فضایی خارج از حدود ادراک ما پیدا می کند.

در نخستین ثانیه ی سرشار از آفرینش ثانیه ای که کیهان شناسان بسیاری چندین دوره از زندگانی خود را وقف بریدن آن به صورت

لایه های هر چه نازکتر خواهند کرد جاذبه و نیروهای دیگری تولید می شوند که بر علم فیزیک غالب هستند در کم تر از یک دقیقه

ابعاد کائنات یک میلیون میلیارد بار بزرگ تر می شود و شتابان انبساط می یابد.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

تنها فضایی که وجود دارد همان فضایی است که کائنات به هنگام گسترش خود ایجاد می کند مجسم کردن تکینگی به صورت

نقطه ای باردار که از خلایی تاریک و بی مرز آویخته است کاری طبیعی به نظر می رسد ولی خطا است اما هیچ اثری از فضا یا

تاریکی نیست.

تکینگی در پیرامون خود هیچ اطرافی ندارد هیچ فضایی برای اشغال شدن از سوی تکینگی وهیچ مکانی برای قرارگرفتن تکینگی

در آن وجود ندارد حتی نمی توان پرسید تکینگی از چه زمانی وجود داشته است یا همین اواخر مانند فکری خوب که تصور میشود

ناگهان پدیدار شده است یا آنکه از ازل وجود داشته و آرام به انتظار لحظه ی مناسب بوده است.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

به عبارتی دقیق تر مجبور خواهید شد هر آنچه هر آنچه را که به دست تان می رسد هر ذره ای ریز و درشت مادی در حد فاصل از

اینجا تا مرزهای آفرینش را گردآوری کنید و در درون فضای چنان بی نهایت خرد و فشرده ای بگنجانید که اصلا بعدی ندارد این چنین

خصوصیتی تکینگی نامیده می شود.

درهرحال خودتان رابرای یک انفجاربه راستی بزرگ آماده کنیدطبیعی است که برای مشاهده ی این منظره دلتان میخواهد عقب تر

بروید و خودتان را به نقطه ای ام برسانید متاسفانه جایی برای عقب تر رفتن نیست زیرا در خارج از تکینگی هیچ جایی وجود ندارد

وقتی کائنات دست اندرکار گسترش خود میشود طوری گسترش نمی یابد که خلاء یا فضای خالی بزرگتری را پر کند.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

بی آنکه این دو اطلاعی از آن داشته باشند درست به فاصله ی 50 کیلومتر آن سوتر در دانشگاه پرینستن گروهی از دانشمندان به

رهبری رابرت دایک دست اندرکار تحقیق برای یافتن همان چیزی بودند که این دو می کوشیدند از شرش خلاص شوند پژوهشگران

دانشگاه پرینستن اندیشه ای را راهنمای خود قرار داده بودند.

در دهه ی 1940 از سوی جورج گاموف اختر فیزیکدان روس تبار پیشنهاد شده بود با این مضمون که هرگاه به دقت در ژرفای فضا

بنگریدمتوجه نوعی تشعشع پس زمینه ی کیهانی میشوید که از انفجار بزرگ برجامانده است گاموف ازمحاسبات خود نتیجه گرفت

که این تشعشع هرگاه از پهنای کیهان بگذرد به شکل ریز موج به کره ی زمین می رسد.

چگونه یک کائنات بسازیم

اخترشناسان جوان یک سال از عمرشان را درراه انواع کارهایی گذاشتندکه گمان میکردندبه ردیابی و ازمیان بردن آن صدا خواهد

انجامید تک تک دستگاه های الکتریکی را آزمایش کردند ابزارهای دقیق را از نو ساختند مدارها را آزمایش کردند سیم ها و کابل ها

را شل و سفت کردند پریزها را گردگیری کردند.

از دیش بالا رفتند وتک تک درزها و پرچ ها رابا نوار لوله ای پوشاندند دوباره از دیش بالا رفتند با جارو فرچه به جانش افتادندو سطح

آن را از وجود چیزهایی که بعدها در یک مقاله از آن با عبارت ماده ی سفید دی الکتریک یا فضله ی پرندگان به زبان عوام نام بردند

پاک کردند هیچ یک از چاره هایی که اندیشیدند موثر واقع نشد.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

اواسط دهه ی 1960 که دو متخصص اخترشناسی رادیویی به کشفی خارق العاده و سهوی نایل آمدند هنوز به نظریه ای فعال در

عرصه ی کیهان شناسی تبدیل نشده بود این دو اختر شناس آرنوپنزیاس و رابرت ویلسن نام داشتند در سال 1965 آنها میکوشند

از یک آنتن مخابراتی عظیم متعلق به آزمایشگاه های شرکت بل در شهر هامدل از ایالت نیو جرزی استفاده کنند.

امایک صدای پس زمینه ی پیوسته صدای هیس یکسره و بخارمانندکه هر کار آزمایشی راغیر ممکن می ساخت در کارشان اختلال

ایجاد می کرد این صدا بی وقفه و بدون تمرکز در نقطه ای خاص ادامه داشت از هر گوشه ی آسمان شب و روز و در هر فصلی به

گوش می رسید.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

حایزه ی نوبل 1978 در رشته فیزیک به آن دو اعطا شد از پژوهشگران دانشگاه پرینستن فقط یک سپاسگرای به عمل آمد دنیس

اووربای در کتاب قلب های تنهای کیهان مینویسد:پنزیاس یا ویلسن بر روی هم چیزی درباره ی اهمیت کشفی که به عمل بودند

نمی دانستند تا آنکه توجه شان به مطالبی در رومه ی نیویورک تایمز در آن مورد جلب شد.

ازقضا اختلال ناشی ازتشعشعات پس زمینه ی کیهانی چیزی است که ما جملگی باوجود آن آشناییم تلویزیون تان را روی هر یک

از کانال هایی که دریافت نمی کند روشن کنید و همانجا نگه دارید در حدود 1 درصد الکتریسیته ی ساکن رقصانی که می بینید

نتیجه تاثیراین باقی مانده ی باستانی انفجاربزرگ است دفعه بعد که ازپخش نشدن برنامه ی تلویزیونی گله میکنید به یاد داشته

باشید که همیشه می توانید تولد کائنات را تماشا کنید.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

الن گوت در کتاب کائنات گسترش یابنده مقایسه ای انجام میدهدکه به شناخت منطقی این دستاورد یاری میرساند اگر نگریستن

در ژرفای کائنات راهمچون نگریستن به سطح خیابان ازطبقه ی صدم ساختمان امپایراستیب بیلدینگ درنظربگیرید که در آن طبقه ی

صدم نماینده ی زمان حال و سطح خیابان نماینده ی لحظه ی انفجار بزرگ باشد.

درزمانی که کشف یادشده به کوشش پنزیاس و ویلسن صورت گرفت دورترین کهکشان هایی که دانشمندان تا آن زمان ردیابی کرده

بودندتقریبا درطبقه ی شصتم قرار داستند و دورترین اجسام-کواسارها-تقریبا به طبقه ی بیستم رسیده بودندکشف پنزیاس و ویلسن

آشنایی ما با کائنات مریی را به حدود نیم اینچی 1/22 سانتی متر سطح خیابان رسانید.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

او در یکی از مقالات پایانی عمرش حتی ساخت ابزاری را پیشنهاد کرده بود که احتمال می داد که خودش از عهده ی این کار برآید

آنتن بل در شهر هامدل متاسفانه نه پنزیاس و ویلسن مقاله ی گاموف را مطالعه کرده بودند نه هیچ یک از دانشمندان عضو گروه

دانشگاه پرینستن.

البته صدایی که پنزیاس و ویلسن می شنیدند صدایی بود که گاموف وجود آن را فرض کرده بود آن ها توانسته بودند لبه ی کائنات

یا دست کم بخش مریی آن را در فاصله 144 میلیارد تریلیون کیلومتر کشف کنند آن ها نخستین فوتون ها کهن ترین نور موجود در

کائنات را با آنکه بر اثر عامل زمان و مسافت به ریزموج مایکروویو تبدیل شده بودند درست همان گونه که گاموف پیشنهاد کرده بود

می دیدند.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

اگر تصادفا در سخنرانی رابرت دایک در مورد انفجار بزرگ حضور نمی یافت به احتمال زیاد هیچ گاه صاحب نظریه ی ارزشمند خود

نمی شداین سخنرانی علاقه به کیهان شناسی ومخصوصا علاقه به تولدکائنات رادرگوت بیدارکردنتیجه ی نهایی این علاقه مندی

شکل گیری نظریه ی گسترش کائنات بودکه میگوید کائنات درکسری ازیک لحظه پس ازسپیده دمان آفرینش دستخوش گسترشی

ناگهانی و خارق العاده شد.

کائنات منبسط شدیعنی عملا به همراه خودش سرعت گرفت وابعادش درهر 10 ثاینه دوبرابر شدکل این واقعه ممکن است چیزی

بیش از 10 یعنی یک میلیون میلیون میلیون میلیون میلیونیم ثانیه به درازا کشیده باشد اما کائنات را از حالت چیزی که می شد در

یک دست گرفت خارج ساخت و به چیزی تبدیل کرد که دست کم 10،000،000،000،000،000،000،000،000 بار بزرگ تر بود.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

ما به محض مشاهده هر عدد خارق العاده ای که در برابرمان قرار می گیرد نباید کشته مرده آن عدد شویم اما اگر هر چند وقت یکبار

روی یکی از آن ها انگشت بگذاریم شاید برای یادآوری گستردگی درک ناپذیر و حیرت آور آن ها به زحمتش بیارزد ما بخش دیگری از

آنچه را که درباره ی نخستین لحظه های آفرینش کائنات می دانیم یا باور داریم که می دانیم مدیون اندیشه ای هستیم که نظریه ای

انبساط نامیده می شود.

نخستین بار در سال 1979 از سوی الن گوت فیزیکدان ذرات مطرح شد وی آن زمان در دانشگاه استنفرد بود و اکنون در دانشگاه MIT

انستیتوی فناوری ماساچوست تدریس می کند آن زمان سی و دو سال از عمرش گذشته بود و بنا به اذعان خودش پیش از آن هم کار

چندانی انجام نداده بود.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

دکتر آندرئی لیند کیهان شناس در دانشگاه استنفرد درسال 2001 به رومه ی نیویورک تایمزچنین گفت:این ها مسایلی بسیار

نزدیک به مسایل مذهبی هستند نظریه انفجار بزرگ نه به موضوع انفجار بلکه به آن چیزهایی مربوط می شودکه پس از انفجار رخ

داده اند.

دانشمندان پس از انجام محاسبات بی پایان و مشاهده ی دقیق فرآیندهای درون دستگاه های شتاب دهنده ی ذرات به این نتیجه

رسیده اند که می توانند به زمان 10 ثانیه پس از لحظه ی آفرینش یعنی به زمانی برسند که در آن کائنات به قدری کوچک بود که

برای پیدا کردن و مشاهده اش می بایست از یک میکروسکوپ استفاده می کردیم.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

کیفیت یا چیزی که به هر حال موجب ایجاد مقداری ناپایداری در آن هیچی شد که وجود داشت اینکه بتوان چیزی را از هیچ به دست

آورد غیر ممکن است اما همین که زمانی هیچ چیزی وجود نداشت و اکنون یک کائنات وجود دارد دلیلی بر این مدعا است که چنین

چیزی شدنی است.

این امکان وجود دارد که کائنات ما صرفا بخشی از چندین کائنات بزرگ تر باشد برخی با ابعاد متفاوت و انفجارهای بزرگ نیز همواره در

تمام این ها رخ داده اند یا این احتمال می رود که زمان و مکان پیش ازانفجار بزرگ برروی هم شکل های دیگری داشته اند شکلهایی

بس بیگانه تر از آنچه قابل تصور باشد و انفجار بزرگ نیز نماینده ی نوعی مرحله ی انتقالی است که در آن کائنات از شکلی که برای

ما غیر قابل درک است به شکلی تبدیل شود که برایمان تقریبا قابل درک می شود.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

نظریه ی گسترش امواج و گرداب هایی را که وجود کائنات را ممکن می سازند تبیین می کند بدون نظریه ی گسترش اثری از توده

شدن ماده و در نتیجه از ستارگان در میان نخواهد بود بلکه همه جا را گاز سرگردان و تاریکی ابدی فرا خواهد گرفت بر طبق نظریه ی

گوت جاذبه در ده میلیونیم یک تریلیونیم یک تریلیونیم یک تریلیونیم ثانیه پدیدار گشت.

پس از گذشت یک وقفه یا لحظه ی کوتاه و خنده دار دیگرالکترومغناطیس و نیروهای قوی وضعیف هسته ای جان مایه ی علم فیزیک

بر آن افزوده شدند با گذشت یک وقفه یا لحظه ی دیگر گروه هایی از ذرات بنیادی-جان مایه ی ماده به آن پیوستند ناگهان و مطلقا از

هیچ انبوهه هایی از فوتون ها،پروتون ها،الکترون ها،نوترون ها و بسیاری از ذرات دیگر.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

ممکن است روزی موجب توقف گسترش کائنات شود و کاری کند که کائنات بر روی خودش سقوط کند تا آنکه متلاشی شود و

تکینگی دیگری پدید آورد و احتمالا کل آن فرآیند را از انو آغاز کند از طرف دیگر جاذبه ممکن است خیلی ضعیف باشد و کائنات تا

ابد به فرار و گسترش پر شتاب خود ادامه دهد.

به طور که هر آنچه درکائنات دیده می شود چنان از هم دورشوند و فاصله بگیرندکه هیچ فرصتی برای اندرکنش های مادی پیش

نیاید و کائنات به مکانی خنثی و مرده اما بسیار جادار تبدیل شود گزینه ی سوم آن است که جاذبه درست به اندازه باشد و به این

ترتیب اجزای کائنات را چنان در ابعاد مناسب کنار هم خواهد نگه داشت که همه چیز تا بی نهایت امکان ادامه یافتن پیدا کند.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

کافی است این مقدار را اندکی کاهش دهید مثلا از 7% درصد به 6% درصد تا دیگر هیچ تغییر شکلی امکان وقوع پیدا نکند کائنات

فقط از هیدروژن تشکیل می شود و نه چیز دیگراگر این مقدار اندکی افزایش می یافت مثلا تا 8% درصد نیروی اتصال چنان دامنه ی

عنان گسیخته ای پیدا می کرد که هیدروژن خیلی پیش از اینها به پایان می رسید.

در هر دو صورت کوچک ترین چرخش و تغییر در آن اعداد کافی بودتا کائناتی که ما می شناسیم و به آن نیاز داریم درجای خود وجود

نداشته باشد می خواهم بگویم تا اینجا همه چیز خوب پیش آمده است در دراز مدت ممکن است معلوم شود که جاذبه اندکی زیاد

قوی است.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

او این پدیده را با یک فروشگاه بزرگ لباس مقایسه میکند:اگرموجودی لباس های فروشگاه زیاد باشداز پیداکردن لباس به اندازه ی

خودتان درشگفت نخواهیدشد اگرتعداد کائنات زیاد و هریک تابع مجموعه ی متفاوتی از اعداد باشد یک کائنات وجودخواهد داشت

که در آن مجموعه ی خاصی از اعداد برای حیات مناسب است ما در همان یک کائنات هستیم.

ریس معتقد است که شش عدد به ویژه بر کائنات ما غالب هستند و اگر هر یک از این مقادیر فقط ذره ای تغییر پیدا می کرد هیچ

چیزی نمی توانست همان چیزی باشد که اکنون است مثلا برای آنکه کائنات به همان شکل کنونی اش وجود داشته باشد لازم

است که هیدروژن دقیقا اما تا حدودی شکوهمندانه به هلیوم تبدیل شود مخصوصا به طریقی که بتواند هفت یکهزارم جرم خود را

به انرژی تبدیل کند.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید

چگونه یک کائنات بسازیم

در اینجا فقط کافی است بدانیم که ما درون حبابی بزرگ و دایما گسترش یابنده شناور نیستیم بلکه فضا منحنی است به شکلی که

می تواند بی کرانه اما متناهی به نظر آید حتی به درستی نمی توان گفت که فضا در حال گسترش است زیرا همچنان که استیون

واینبرگ فیزیکدان و برنده ی جایزه ی فضا نیز در حال گسترش نیست بلکه کهکشان ها شتابان از یکدیگر می گریزند.

این حالت تماما چالشی است در برابر شهود یا چنان که روزی از ج.ب.س.هالدین زیست شناس نامدار شنیده شد:کائنات نه فقط

عجیب تر از آن است که ما گمان می کنیم بلکه عجیب تر از آن است که ما بتوانیم گمان کنیم قیاسی که غالبا درتبیین انحنای فضا

مطرح می شود آن است بکوشیم شخصی را که هرگز کره ای را مشاهده نکرده است مجسم کنیم که از کائناتی با سطوح تخت

به کره ی زمین آورده شده است.

ادامه مطلب رو فردا میتونید در همین وبلاگ دنبال کنید